مجله اینترنتی کایان

یک نفر عکسی از پاهای تُپل نوزادی را در توئیتر به اشتراک گذاشته و زیرش نوشته: اگر می خوایید گاز بگیرید برید ته صف!صدها نفر برای این پاهای بامزه غش و ضعف رفته‌اند. چند نفر نوشته‌اند همین فردا میرم «شوور»! می‌کنم، دو_سه نفر نوشته‌اند اصلاً من به عشق همین پاها می‌خوام بچه‌دار شم و ..!
.
زنی در اینستاگرام عکسی از قورمه‌سبزی که پخته منتشر کرده و نوشته: هرکی هرچی دلش می‌خواد بگه. من عاشق اینم برای همسرم قورمه‌سبزی بپزم، اونم بیاد بشینه موهامو ببافه. دهها نفر نوشته‌اند: آره خوشبختی یعنی همین! خوشبختید شما...حسودیم شد.... خوش به حال جفت‌تون... دلم برای خودم سوخت و ..
مردی عکسی از سوئیچ ماشینی که خریده را منتشر کرده و نوشته «بالاخره خریدمش». جماعتی لایک کرده‌اند که خوش به حالت و مبارکه و ...
.
اینها همه بُرش هایی از زندگی هستند نه تمام آن. زندگی_اسلایسی! آن بخش از زندگی که دست چین می‌کنیم و به واسطه شبکه‌های مجازی به دیگران اجازه می‌دهیم آن را ببینید و بسیاری بر اساس همین «اسلایس» ما را قضاوت می‌کنند.
.
بسیاری از آنها که برای آن پاهای تپل دوست‌داشتنی غش و ضعف می‌روند اگر همان کودک را به آنها بدهید که ساعت سه نصفه شب بیدار می‌شود، زار می‌زند، نمی‌خوابد، پوشک‌اش نیاز به تعویض دارد، شیر می‌خواهد، خواب را از آدم می‌گیرد و ... بعید است هنوز فقط به خاطر گازگرفتن پاهایش به او وفادار بمانند و کماکان بچه بخواهند
.
این تصور که زندگی مشترک فقط آن لحظه است که بوی خوش قورمه‌سبزی در فضای خانه می‌پیچد یا مرد می‌نشیند به بافتن گیسوی زن، یک فانتزی زیباست اما وقتی عملی نمی‌شود بسیاری از همسران احساس ناکامی می‌کنند که پس چرا زن من قورمه‌سبزی نمی‌پزد؟ یا چون همسرم موهام رو نمی‌بافه پس دوستم نداره!
.

البته که اگر این کار را بکند عجب مرد نیکویی است اما اگر هم حال و حوصله‌اش را نداشته‌باشد دلیل بر فقدان عشق و دوست نداشتن همسر نیست. آن یک عکس که دیده‌اید هم نشان خوشبختی تمام وقت آن زوج نیست. فقط یک بُرش دست چین‌شده از یک زندگی است. یک اسلایس!
.
خلایق حق دارند هر اسلایسی از زندگی شان که دوست‌دارند را به نمایش بگذارند اما ما حق نداریم آن یک اسلایس را «تمام» زندگی‌شان فرض کنیم، دست به مقایسه‌اش با زندگی خودمان بزنیم و احساس ناکامی کنیم. زندگی_اسلایسی می‌تواند آفت آرامش مان باشد اگر باور نکنیم که بسیاری از عکس‌هایی که می‌بینیم و حرف‌هایی که می‌شنویم تنها بُرش‌هایی گزینش شده‌اند، نه تمام آن!

احسان محمدی

امروز «سواد»،
به معنای لغوی آن که معنای «سیاه کردن» کاغذ
را می‌دهد، تضمین‌کننده‌ی هیچ چیز نیست.
«مدارک آموزشی»، ابزار جدیدی که قرار بود «سواد» انسانها را بسنجد و ارزش «کاغذ‌های سیاه شده توسط آنها» را تعیین کند، خود به بازاری جدید، برای معامله‌ی «هویت» و «شخصیت» تبدیل شده است.
شاید امروز بتوان، بی سوادی - این غول ترسناک دهه‌های گذشته -
را، به دو دسته‌ی " سیاه و سفید " تقسیم کرد:

بی سوادی سیاه:

همان شکلی از بی سوادی است که در نخستین نگاه،
مشاهده و درک می‌گردد. اینکه چه کسی نمی‌تواند اسم خود را
روی برگه‌ی کاغذ بنویسد یا تابلوی یک خیابان را بخواند.
این شکل از بی سوادی، قابل اندازه‌گیری و ثبت در آمارهاست.

بی سوادی سفید:

کسانی که در ظاهر توانایی خواندن و نوشتن دارند،
کسانی که انبوهی از مدارک آموزشی و درجات دانشگاهی و گواهینامه‌های مختلف را در کیف خود جابجا می کنند.
اما، هنوز در ساده‌ترین تعامل ها و ارتباط‌ ها با دوستان ،
و اعضای خانواده‌ی خویش، دچار چالش‌های جدی هستند.

کسانی که عشق مي ورزند، رابطه می‌سازند و محبت می‌بازند.
به جای اینکه از محبت، پله‌ای بسازند برای بالاتر رفتن
و بهتر دیدن دنیا ، دیواری می‌سازند به گرد یکدیگر.
ناآگاهانه وارد رابطه‌ها می‌شوند و ناراضی آنها را ترک می‌کنند.
زخم‌های عاطفی خود را از رابطه‌ای به رابطه‌ای
و از خانه به کار و از محیط کار به خانه جابجا می‌کنند.

کسانی که روزها و شبها، وقت خود را در شبکه‌های اجتماعی می‌گذرانند. شبکه‌های اجتماعی هم، شکل مدرن همان ایستادن‌های سر کوچه می‌شود. کاری که نسل قبل می‌کرد تا از اخبار در و همسایه سر در بیاورد و امروز، به مدد تکنولوژی، این کار سریع‌تر و ارزان‌تر و در مقیاسی وسیع‌تر در حال انجام است.قبلاً در خانه به همسایه‌ی خود ناسزا می‌گفت و امروز به همراه صدها هزار نفر دیگر،
به خانه‌ی مجازی فرد دیگری حمله می‌کند و ناسزا می‌گوید.. این شکل از بی سوادی را شاید بتوان " بی سوادی سفید " نامید.
امروز، نیاز ما، «سواد خواندن و نوشتن» نیست
بلکه نوع دیگری از سواد است.
سوادی که به ما آموزش، پرورش، سواد ارتباط، سواد انتقاد،
سواد تحلیل، سواد رسانه، سواد استراتژی، سواد مالی،
سواد عاطفی و ده‌ها سواد دیگر را بیاموزد.
شاید بتوان برای همه‌ی اینها یک عنوان واحد انتخاب کرد:
" سواد زندگی "

تعریف جدید یونسکو از سواد:
باسواد کسی است که بتواند از خوانده ها و آموخته های خود
تغییری در زندگی خود ایجاد کند.

محمد رضا شعبانعلی

یک انسان عقلانی باید...

۱- در روز حداقل یک بار بگوید «من نمی‌دانم‌»
۲- کمتر از کسی تقاضایی داشته باشد و عمدتا به همت، فکر،برنامه‌ریزی و زحمات خود اتکا کند.
۳- در موضوعاتی که اطلاعات کلی دارد، اظهار‌نظر نکند.
۴- پدغدغه کانونی زندگی او،بهترین عملکرد در حرفه‌اش باشد.
۵- به استقبال کسی برود که با او تفاوت یا حتی تضاد فکری دارد.
۶- بدون اجازه قبلی از کسی، سخن او را به شخص دیگری بازگو نکند.
۷- زباله را به خیابان و از اتومبیل به بیرون پرت نکند.
۸- با رعایت حروف اضافه و با ‌‌‌نهایت دقت،«نقل قول»کند.
۹- دائما در حال تغییر و بهتر شدن باشد،به طوری که اطرافیان تغییر را حس کنند.
۱۰- از اینکه دیگران را به خود و افکار خود دعوت کند،چه مستقیم چه غیرمستقیم‌ پرهیز کند.
۱۱- برای محیط جنگل که به مه، نم نم باران و رنگ‌های زنده طبیعت آمیخته شده، وقت بگذارد.
۱۲- این ظرفیت را در خود ایجاد کند که واکنش به دیگران را حتی تا پنج سال به تأخیر اندازد.
۱۳- حدود ۱۰ درصد از وقت،انرژی و تخصص خود را ‌‌رایگان‌ صرف جامعه کند.
۱۴- در حرفه‌ای که تخصص ندارد،مسئولیت نپذیرد.
۱۵- خوشبختی را با راحتی و مصرف‌گرایی مساوی نداند.
۱۶- هر دو سال یک بار،با ارزیابی کار‌ها و رفتارهای خود‌ به اشتباهات گذشته پی برده و خود را اصلاح کند.
۱۷- با عبارت«من اشتباه کردم»به صلح دائمی برسد.
۱۸- حریم شهروندان را رعایت کند: در نظم صفوف، خود‌پرداز بانک، پارک کردن،نزاکت عمومی،عابر پیاده،صحبت آرام.
۱۹- آنقدر بر قوای فکری و روحی خود وقت گذاشته باشدتا نیاز به تایید و تمجید دیگران در خود را، در یک دوره پنج ساله به صفر برساند.
۲۰- از رفتن به تئا‌تر به عنوان منبعی برای رشد و شکوفایی خود استفاده کند، چون تئا‌تر قدرت مند‌ترین نمایش توانایی‌های انسان‌هاست.
۲۱- در هر نوع تصمیم‌گیری از خرید دمپایی تا مسائل جدی حرفه‌ای، راه‌های مختلف را مکتوب کند، مطالعه کند، مشورت کند و با دقت ۹۰ درصدی به نتیجه برسد.
۲۲- با عمل خود به دیگران نشان دهد، تفاوت میان هشت و هشت و یک دقیقه را می‌داند.
۲۳- در روز حداقل از پنج نفر قدردانی کند: به خاطر نزاکت، اخلاق،دانش و خلاقیت آن‌ها.
۲۴- قبل از قضاوت کردن در مورد فردی، حداقل ده ساعت با او تعامل فکری رودررو برقرار کند تا با جهان او آشنا شود.
۲۵- «ناراحت شدن» از توانایی‌ها،ظرفیت‌ها و برتری‌های دیگران را در خود به تعطیلی بکشاند.
۲۶- اجازه دهد افراد،سخن خود را تمام کنند.
۲۷- به موسیقی به عنوان یک منبع تمرکز، آرامش و خوداکتشافی نگاه کند.
۲۸- حداقل ۲۰ درصد وقت خود را صرف توسعه فردی،فکری،اخلاقی و مدنی نماید
.
محمود سریع القلم

صفحه کتابخانه کایان را مطالعه فرمایید